Πολύ καιρό τώρα ήθελα να γράψω ένα κείμενο για το γυναικείο σώμα. Από πέρσι; Από πρόπερσι; Δεν έτυχε να το κάνω όμως. Ευτυχώς, έπεσε στα μάτια μου αυτό το άρθρο της Μάριον από το ladylike.gr και αυτό το άρθρο από το bovary.gr και ήταν σαν ένα σπρώξιμο στην πλάτη, "Άντε καλό μου κορίτσι, μίλα". Ε, και θα μιλήσω.
Πριν από δύο καλοκαίρια το σώμα μου άλλαξε, δεν ξέρω γιατί ούτε κατάλαβα το πώς. Απλά ήρθαν τα μέσα του καλοκαιριού, μετά την εξεταστική, και τα πάνω μέρος του μαγιώ μου τα έβρισκε σκούρα. Πρήστηκα, είπα. Αμ δε. Το Αναστασάκι πάχυνε και επειδή τόσα χρόνια δεν είχε συμβεί κάτι τρομερό δεν το πήρε χαμπάρι. Άλλαξα μαγιώ, άλλαξα σουτιέν αλλά στριμώχτηκα και δεν άλλαξα την γκαρνταρόμπα μου.
Ήρθε λοιπόν το επόμενο καλοκαίρι -ο χειμώνας δεν είναι πρόβλημα όπως καταλαβαίνεις- και δεν είχα ρούχο να βάλω. Δεν είχα παχύνει παραπάνω, απλά τίποτα από ό,τι είχα δεν κολάκευε το σώμα μου. Και βρέθηκα σε ένα δίλημμα. Να αδυνατίσω ή να πάρω ρούχα; Και πήρα ρούχα. Γιατί το σώμα μου απέκτησε περισσότερες καμπύλες, έγινε πιο ζουμερό και γυναικείο. Αν αυτό το σώμα που έχεις τώρα, μου είπα, το γυμνάσεις δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα. Ε, και γράφτηκα γυμναστήριο. Και το σταμάτησα, ουπς! Και ήρθαν τα μπάνια, έβγαλα τις φωτογραφίες μου σαν παιδί κι εγώ και ανέβασα και μία (βλ. πιο πάνω). Ένα φίλος λοιπόν, θεώρησε σωστό να με ρωτήσει σε σχόλιο "Φάγαμε καλά φέτος έτσι;" και δυστυχώς δεν κρατήθηκα και του απάντησα. Αλλά αυτός ήταν ο ένας που μίλησε, σίγουρα υπήρχαν πόσοι άλλοι και άλλες που το σκέφτηκαν αυτό, δεν έγραψαν σχόλιο αλλά το σχολίασαν από μέσα τους ή σε κάποιον άλλο.
Που θέλω να καταλήξω; Έχω υπάρξει κομπλεξικό άτομο με την εμφάνισή μου για αιώνες, όσοι είστε φίλοι μου ή με είχατε συμμαθήτρια το ξέρετε πολύ καλά. Αυτή η αλλαγή λοιπόν, αντί να με ρίξει στα πατώματα, κάτι που θα έμοιαζε πιο λογικό για τον χαρακτήρα μου, με ανέβασε. Μπορεί να μην έχω συμφιλιωθεί πλήρως με το στήθος μου αλλά είναι αυτό που είναι και είναι δικό μου. Όπως και οι γλουτοί και η κοιλιά και τα χέρια και τα πόδια και τα μάγουλά μου. Δικά μου. Τα αγαπώ και τα σέβομαι.
Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά, που δεν συζητάμε συχνά. Αυτή που έχει για μότο το "μιλάς κι εσύ" που άκουγα και συνεχίζω να ακούω από κάποιους. Η πλευρά των ανθρώπων που υποτιμούν τον όποιο προβληματισμό έχεις για το σώμα σου μόνο και μόνο επειδή διαφέρεις μερικά νούμερα από αυτούς. Ε, όχι, ούτε εσείς θα μου κλείνετε το στόμα. Και το στόμα δικό μου είναι και θα παραπονιέται όποτε θέλει και θα λέει ό,τι θέλει σε ό,τι αφορά το δικό μου σώμα.
Τώρα, στην ερώτηση "Γιατί κάνεις γυμναστήριο;". Αγαπώ το σώμα μου σημαίνει αγαπώ το πώς δείχνει, το νούμερο που φοράω, αλλά θέλω να το προσέξω και να το προστατέψω όσο πιο πολύ μπορώ. Έτσι, ξεκίνησα το γυμναστήριο, πάλι, για να γυμναστώ. Ούτε για να αδυνατίσω ούτε για να φτάσουν οι γλουτοί μου στο φεγγάρι ούτε για να μην χαλάω την αισθητική των υπολοίπων στην παραλία με την κοιλίτσα μου που δεν είναι ούτε φλατ ούτε γραμμωμένη.
Ραντεβού το καλοκαίρι, λοιπόν, άντρες και γυναίκες, με τις ραγάδες μας, τις χαλαρώσεις μας, τους κοιλιακούς μας, τις κοιλίτσες μας, τα στήθη μας που τα κρατούν όχι τόσο όμορφα μαγιώ (γιατί αν έχεις μεγάλο στήθος δεν μπορείς να βάλεις ωραία μαγιώ την τύχη μου), τους γλουτούς μας και ότι άλλο μας κάνει διαφορετικούς, ξεχωριστούς, όμορφους και ζουμερούς!
Αγάπησε το σώμα σου, μοίρασε αγάπη γύρω σου και άσε τους ανθρώπους αλλά και εσένα να ζουν ελεύθεροι χωρίς να φοβούνται ποιος θα πει τι, γιατί δεν έχει καμία σημασία. Μίλα όμορφα στον εαυτό σου, αγάπα σε και μην ακούς κανέναν.
φιλί,
Αναστασία ❤
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου